Sahityapedia
Sign in
Home
Search
Dashboard
Notifications
Settings
19 Jun 2024 · 5 min read

#ਸੰਤਸਮਾਧੀ

✍️ (ਕਹਾਣੀ)

● #ਸੰਤਸਮਾਧੀ ●

“ਕੋਈ ਭੈਣ-ਭਰਾ ਆ ਜਾਏ, ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਆ ਜਾਏ, ਨਾ ਤੂੰ ਕੋਲ ਖੜਨ ਜੋਗਾ ਨਾ ਬਹਿਣ ਜੋਗਾ। ਸੁਣਦਾ ਤੈਨੂੰ ਨਹੀਂ, ਦਿਸਦਾ ਤੈਨੂੰ ਨਹੀਂ। ਵੇ ਤੂੰ ਸੁੱਤਾ ਸੌਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ। ਸਾਡੇ ਹੱਥੋਂ ਜਰੂਰ ਪਾਪ ਕਰਵਾਏਂਗਾ।”

“ਕਾਹਨੂੰ ਕਲਪੀ ਜਾਨੀਐਂ ਮਾਤਾ, ਅੱਗੇ ਕਦੇ ਅਸਰ ਹੋਇਐ ਜਿਹੜਾ ਅੱਜ ਹੋਜੂ”, ਕੁਲਦੀਪ ਨੇ ਅੰਦਰ ਵੜਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।

“ਵੇ ਕਲਪਾਂ ਨਾ ਤਾਂ ਕੀ ਕਰਾਂ? ਹੁਣੇ ਕੋਈ ਚੇਲਾ-ਚਮਚਾ ਤੁਰਿਆ ਆਊ, ਅਖੇ ਚਾਚਾ ਜੀ ਮੇਰਾ ਫਾਰਮ ਭਰਵਾ ਦਿਓ, ਅਖੇ ਤਾਇਆ ਜੀ, ਬਿਜਲੀ ਬੋਰਡ ਨੂੰ ਅਰਜੀ ਲਿਖਵਾ ਦਿਓ, ਅਖੇ ਮਾਸਟਰ ਜੀ. . .! ਫੇਰ ਵੇਖੀਂ ਕਿਵੇਂ ਕਪਾਹ ਦੇ ਫੁੱਲ ਵਾਂਗ ਖਿੜਦੈ। ਚਾਹ ਬਣਾ-ਬਣਾ ਅਸੀਂ ਹੰਭ ਜਾਨੇਆਂ, ਇਹ ਨਹੀਂ ਥੱਕਦਾ।”

“ਤੁਸੀਂ ਨਾ ਬਣਾਇਆ ਕਰੋ ਬਹੁਤੀ ਚਾਹ।”

“ਵੇ ਕਿਵੇਂ ਨਾ ਬਣਾਈਏ, ਇਹਨੂੰ ਤਾਂ ਲੱਥੀ-ਚੜ੍ਹੀ ਦੀ ਹੈ ਨਹੀਂ, ਅਸੀਂ ਵੀ ਜਗ-ਜਗਤਾਰ ਦੀ ਲੱਜ ਲਾਹ ਛੱਡੀਏ।” ਕੁਲਦੀਪ ਦੀ ਮਾਤਾ ਬਹੁਤੀ ਔਖੀ ਜਾਪਦੀ ਸੀ। ਏਨੇ ਨੂੰ ਬਾਹਰੋਂ ਰੌਲੇ ਦੀ ਅਵਾਜ ਆਈ, “ਵੇ ਆਹ ਸ਼ੋਰ-ਸ਼ਰਾਬਾ ਕਾਹਦੈ ਬਾਹਰ?”

“ਮਿਉਂਸਪਲ ਕਮੇਟੀ ਵਾਲੇ ਦਰੱਖਤ ਵੱਢਣ ਆਏ ਨੇ ਮਾਤਾ।”

“ਫਿਟੇਮੂੰਹ ਔਤਰਿਆਂ ਦੇ, ਨਾ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅਕਲ ਨਾ ਮੌਤ।” ਬੂਹੇ ਪਿੱਛੋਂ ਖੂੰਡੀ ਚੱਕ ਕੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦੀ ਮਾਤਾ ਨੇ ਲਲਕਾਰਾ ਛੱਡਿਆ, “ਕਿਹੜਾ ਜੰਮਿਐ ਮਾਂ ਦਾ ਪੁੱਤ ਜਿਹੜਾ ਦਰੱਖਤ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾ ਜਾਏ।”

“ਮਾਤਾ ਜੀ ਇਹਨੂੰ ਕਿਹੜਾ ਹੁਣ ਅੰਬ ਲਗਦੇ ਨੇ।” ਇਕ ਬੋਲਿਆ।

“ਘਰੇ ਤੇਰਾ ਪਿਓ-ਦਾਦਾ ਬੈਠਾ ਹੋਊ, ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਨੂੰ ਵੱਢਕੇ ਆ, ਫੇਰ ਹੱਥ ਲਾਈਂ ਦਰੱਖਤ ਨੂੰ।”

“ਮਾਤਾ ਜੀ, ਸੜਕ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਖੜ੍ਹਿਐ, ਟ੍ਰੈਫਿਕ ਰੋਕਦੈ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੌਖ ਹੋ ਜਾਊ।”

“ਸੜਕ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਬਣੀ, ਵੱਸੋਂ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਹੋਈ, ਇਹ ਪਹਿਲਾਂ ਦਾ ਖੜ੍ਹਿਐ।”

“ਮਾਤਾ ਜੀ, ਹੁਣ ਇਹਦਾ ਆਸਰਾ ਕੀ ਐ, ਕੀ ਦਿੰਦੈ ਇਹ ਬੁੜ੍ਹਾ ਹੁਣ।”

“ਵੇ ਛਾਂਅ ਤਾਂ ਦਿੰਦੈ, ਜੇਠ-ਹਾੜ ਦੀ ਤੱਤੀ ਵਾਅ ‘ਚ ਭੋਰਾ ਠੰਡ ਤਾਂ ਰਲਾਉਂਦੈ। ਚੇਤਰ-ਅੱਸੂ ਦੇ ਨਰਾਤੇ ਹੋਣ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਘਰੇ ਕੋਈ ਹਵਨ ਕੀਰਤਨ ਧਰਿਆ ਹੋਵੇ, ਦੂਰੋਂ-ਦੂਰੋਂ ਲੋਕੀ ਅੰਬ ਦੇ ਪੱਤੇ ਲੈਣ ਇੱਥੇ ਹੀ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।”

“ਮਾਤਾ ਜੀ, ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਵੇਖੋ, ਇਸ ਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਕਿਵੇਂ ਖੋਖਲੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਨੇ। ਅਸੀਂ ਅੱਜ ਪਰਤ ਵੀ ਗਏ ਤਾਂ ਇਹਨੇ ਆਪੇ ਡਿੱਗ ਜਾਣੈ। ਬਸ ਕੁੱਝ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਖੇਡ ਐ।”

“ਜੜ੍ਹਾਂ ਇਸ ਲਈ ਸੁੱਕ ਰਹੀਆਂ ਨੇ ਕਿ ਸੜਕ ਇਹਦੇ ਉੱਪਰ ਚੜ੍ਹਨ ਨੂੰ ਫਿਰਦੀਐ। ਬਾਕੀ ਰਹੀ ਗੱਲ ਇਸਦੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਡਿੱਗਣ ਦੀ, ਤਾਂ ਜਿੱਦਣ ਡਿੱਗੇਗਾ ਅਸੀਂ ਇੱਥੇ ਇਸਦੀ ਸਮਾਧ ਬਣਾਵਾਂਗੇ। ਆਉਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਨਿਉਂਕੇ ਲੰਘੂਗਾ ਵੱਡ-ਵਡੇਰੇ ਅੱਗੇ।”

“ਮਾਤਾ ਜੀ, ਵੇਖ ਲਓ ਸਰਕਾਰੀ ਕੰਮ ਐ, ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਮੁੜ ਗਏ ਤਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਆ ਜਾਊ।”

“ਵੇ ਸਰਕਾਰ ਕੌਣ ਐ? ਅਸੀਂ ਹਾਂ ਸਰਕਾਰ”, ਉਹਨੂੰ ਲਾਜਵਾਬ ਕਰਦਿਆਂ ਮਾਤਾ ਆਂਢਣਾ-ਗੁਆਂਢਣਾ ਨੂੰ ਵਾਜਾਂ ਮਰਨ ਲਗ ਪਈ, “ਨੀ ਪ੍ਰੀਤੋ, ਕਮਲਾ, ਸੋਨੀਆ, ਨੀ ਸੁਰਜੀਤੇ ਦੀਏ, ਨੀ ਆ ਜਾਓ ਬਾਹਰ ਅੰਬ ਹੇਠਾਂ ਵਿਛਾ ਲਓ ਮੰਜੇ! ਨੀ ਲੋਕਸਰਕਾਰ ਦਾ ਹੁਕਮ ਐ! ਵੇ ਕੁਲਦੀਪ, ਮੇਰੀ ਕੁਰਸੀ ਚੁੱਕ ਕੇ ਲਿਆ ਅੰਦਰੋਂ।” ਅੰਬ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਮੇਲਾ ਭਰਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਮਿਉਂਸਪਲ ਕਮੇਟੀ ਦੇ ਕਾਮਿਆਂ ਦਾ ਆਗੂ ਕੁਲਦੀਪ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆ ਗਿਆ ਜਿਹੜਾ ਆਪਣੇ ਦਰਾਂ ਮੂਹਰੇ ਖੜ੍ਹਿਆ ਸੀ।

ਕੁਲਦੀਪ ਨੇ ਹੁਣ ਪਛਾਣਿਆ ਕਿ ਇਹ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਦੋ ਜਮਾਤਾਂ ਅੱਗੇ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਕੁਲਦੀਪ ਦੇ ਮੋਢੇ ‘ਤੇ ਹੱਥ ਧਰਿਆ, “ਪਛਾਣਿਆ ਮੈਨੂੰ?”

“ਜੀ ਹਾਂ, ਤੁਸੀਂ ਦਸਵੀਂ ਪਾਸ ਕਰਕੇ ਜਦ ਦੂਜੇ ਸਕੂਲ ਚਲੇ ਗਏ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅੱਜ ਦੇਖਿਐ ਤੁਹਾਨੂੰ। ਦੋ ਸਾਲ ਪਿੱਛੇ ਸੀ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ। ਸਕੂਲ ਸਾਡਾ ਦਸਵੀਂ ਤਕ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਉਸ ਵੇਲੇ। ਜਦ ਮੈਂ ਅਗਲੇ ਸਕੂਲ ਪਹੁੰਚਿਆ, ਤਦ ਤੁਸੀਂ ਉਥੋਂ ਵੀ ਜਾ ਚੁਕੇ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਕਾਲਜ ਜਾਂ ਕਿਤੇ ਹੋਰ।”

“ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਹੈਗੇਆ?” ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਮੋਢੇ ਨੂੰ ਹੌਲੀ ਜਿਹਾ ਦਬਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਪੁੱਛਿਆ।

ਕੁਲਦੀਪ ਨੇ ਸੋਚਿਆ, ਇਕ ਹੋਰ ਆ ਗਿਆ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦਾ ਚੇਲਾ। ਇਹ ਅੰਦਰ ਜਾਊਗਾ ਤਾਂ ਮਾਤਾ ਫੇਰ ਚਾਹ ਦੀ ਪਤੀਲੀ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਧਰੂਗੀ ਅਤੇ ਫੇਰ ਕਲਪੇਗੀ। ਇਸ ਲਈ ਅਚਾਨਕ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਨਿਕਲਿਆ, “ਨਹੀਂ।”

ਉਸਨੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਸਮਝਿਆ। ਦੂਜਾ ਹੱਥ ਕੁਲਦੀਪ ਦੇ ਦੂਜੇ ਮੋਢੇ ‘ਤੇ ਧਰਦਿਆਂ ਹੌਲੀ ਜਿਹਾ ਬੋਲਿਆ, “ਤੇਰਾ ਨਾਂਅ ਕੁਲਦੀਪ ਹੈ ਨਾ?” ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਗਿੱਲੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।

“ਹਾਂ ਜੀ।” ਕੁਲਦੀਪ ਬੋਲਿਆ।

“ਕੁਲਦੀਪ, ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਦਾ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਕਈ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੋਂ ਮੰਜੇ ‘ਤੇ ਹੀ ਸਨ। ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਤੇ ਭੈਣ-ਭਰਾਵਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਵੀ ਰੁਕ ਗਈ ਸੀ। ਲੋਕ ਮੇਰੀ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਆਖਦੇ, ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਥਾਂ ਨੌਕਰ ਰਖਾ ਦਿਓ ਤਾਂ ਜੋ ਘਰ ਦਾ ਖਰਚਾ ਤਾਂ ਚੱਲੇ।

“ਪ੍ਰੰਤੂ, ਮੈਂ ਤੇ ਮੇਰੀ ਮਾਤਾ, ਅਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਾਂ ਕਿ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਦਸਵੀਂ ਤਾਂ ਕਰ ਲੈਣੀ ਚਾਹੀਦੀਐ।

“ਉਸ ਦਿਨ ਸਲਾਨਾ ਪੇਪਰ ਦਾ ਦਾਖਲਾ ਭਰਨ ਦੀ ਆਖਰੀ ਤ੍ਰੀਕ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਕਲਾਸ ਇੰਚਾਰਜ ਆਖ ਰਹੇ ਸਨ, “ਬੇਟਾ, ਤੇਰਾ ਦਾਖਲਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਭਰ ਦੇਨਾਂ ਪ੍ਰੰਤੂ, ਤੇਰੀ ਕਈ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀ ਫੀਸ ਬਾਕੀ ਐ। ਤੈਨੂੰ ਮਾਲਕਾਂ ਨੇ ਪੇਪਰਾਂ ‘ਚ ਨਹੀਂ ਬੈਠਨ ਦੇਣਾ”, ਏਨੇ ਨੂੰ ਅਧਿਆਪਕ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਵਾਜ ਮਾਰ ਲਈ ਅਤੇ ਮਾਸਟਰ ਜੀ, ਤੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ, ਜੋ ਕਿ ਨੇੜੇ ਖੜ੍ਹੇ ਸਭ ਸੁਣ ਰਹੇ ਸਨ, ਮੇਰੇ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਹੋ ਕੇ ਬੋਲੇ, “ਪੁੱਤ ਤੇਰਾ ਸਾਰਾ ਰੋਗ ਕੱਟਿਆ ਜਾਊ ਪਰ ਇਕ ਸ਼ਰਤ ਹੈ।”

“ਜੀ, ਉਹ ਕੀ?” ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ।

“ਤੂੰ ਕਿਸੇ ਅੱਗੇ ਮੇਰਾ ਨਾਂਅ ਨਹੀਂ ਲਵੇਂਗਾ।”

“ਜੀ, ਨਹੀਂ ਲਵਾਂਗਾ।”

ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਨੇ ਮੇਰੇ ਪਿੱਛਲੇ ਸਾਰੇ ਬਕਾਇਆ ਚੁਕਾ ਦਿੱਤੇ। ਦਸਵੀਂ ਪਾਸ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਨੂੰ ਅਗਲੇ ਸਕੂਲ ‘ਚ ਦਾਖਲਾ ਵੀ ਦਵਾਇਆ। ਮੇਰੀ ਫੀਸ ਮੁਆਫ ਕਰਵਾਈ। ਸਕੂਲ ਦੇ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ, “ਇਹ ਮੁੰਡਾ ਇਕ ਦਿਨ ਅਫਸਰ ਬਣੇਗਾ। ਓਦਣ ਆਪਣੀ ਫੀਸ ਲੈ ਲਿਆ ਜੇ ਇਸ ਪਾਸੋਂ”। ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਨੇ ਹੱਸ ਕੇ ਮੰਨ ਲਈ।

“ਕੁਲਦੀਪ ਵੀਰੇ, ਮੈਂ ਅੱਜ ਜੋ ਵੀ ਹਾਂ, ਤੇਰੇ ਪਿਤਾਜੀ ਦੀ ਮਿਹਰ ਸਦਕਾ ਹੀ ਹਾਂ। ਕਦੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵੀ ਲੋੜ ਹੋਵੇ, ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰ ਲਈਂ। ਮੈਂ ਕਦੇ ਤੇਰੀ ਹਾਰ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦੇਵਾਂਗਾ।” ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਹੰਝੂ ਪੂੰਝਦਾ ਉਹ ਪਰਤ ਗਿਆ। ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਮਿਉਂਸਪਲ ਕਮੇਟੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਕਾਮੇ ਵੀ ਪਰਤ ਗਏ। ਮਾਤਾ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਇਜਲਾਸ ਹੁਣ ਵੀ ਚਲ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਕੁਲਦੀਪ ਅੰਦਰ ਪਰਤਿਆ ਤਾਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਬਾਪੂ ਜੀ ਨਵਾਂ ਸਿਲਵਾਇਆ ਕੁੜਤਾ ਪਜਾਮਾ ਪਹਿਨ ਕੇ ਕੁਰਸੀ ਉੱਪਰ ਬੈਠੇ ਸੋਭ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਸਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਬੜੀ ਸ਼ਰਧਾ ਉਪਜੀ। ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਕਿ ਉਸਦੇ ਬਾਪੂ ਜੀ ਅਕਾਊਂਟੈਂਟ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਲੋੜਵੰਦ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਟਿਊਸ਼ਨ ਪੜ੍ਹਾਉਣਾ ਜਿਵੇਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮਨਪਰਚਾਵਾ ਸੀ। ਜਿਹੜੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਮਾਂ-ਪਿਓ ਗਰੀਬ ਹੁੰਦੇ, ਉਹ ਜੋ ਦਿੰਦੇ ਮੁੱਠੀ ‘ਚ ਲੈ ਕੇ ਬੰਦ ਮੁੱਠੀ ਜੇਬ ‘ਚ ਪਾ ਲੈਂਦੇ। ਕਿਸੇ ਸੌਖੇ ਘਰ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਤਾੜਦੇ ਕਿ ਵਿਦਿਆਦਾਨ ਸਭ ਤੋਂ ਉਪਰਲਾ ਦਾਨ ਹੈ। ਇਕ ਬੱਚੇ ਦੀ ਟਿਊਸ਼ਨ ਫੀਸ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਇਸ ਜੇਬ ਚੋਂ ਕੱਢਕੇ ਦੂਜੀ ਜੇਬ ‘ਚ ਪਾ ਲਈਐ ਦੂਜੇ ਦੀ ਤੁਸੀਂ ਦਿਓ।” ਲੋਕ ਹਸਦੇ-ਹਸਦੇ ਦੇ ਵੀ ਜਾਂਦੇ। ਇੰਜ ਉਹ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੇ ਨਾਂਅ ਨਾਲ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੋ ਗਏ ਸਨ।

ਕੁਲਦੀਪ ਨੂੰ ਖਿਆਲ ਆਇਆ ਕਿ ਜੇਕਰ ਮਾਤਾ ਦੇ ਪੇਕਿਆਂ ਚੋਂ ਕੋਈ ਜਿਊਂਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂ ਜਾਗਦਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਮਾਤਾ ਵਰ੍ਹੇ-ਛਮਾਹੀਂ, ਕਿਸੇ ਦੇ ਮਰਨੇ ‘ਤੇ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਪਰਨੇ ‘ਤੇ ਜਾਂਦੀ, ਪੰਜੀ-ਸੱਤੀਂ ਦਿਨੀਂ ਪਰਤਦੀ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਘਰ ਨਵਾਂ-ਨਵਾਂ ਜਾਪਦਾ। ਕੁੱਝ ਦਿਨ ਪਿਛਲਿਆਂ ਦੇ ਗੀਤ ਗਾਉਂਦੀ ਫਿਰ ਇਕ ਦਿਨ ਆਖਦੀ ਆਪਣਾ ਘਰ ਆਪਣਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਹੋਇਆ ਕੀ? ਰਾਤੀਂ ਸੌਣ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਸਵੇਰੇ ਅੱਖਾਂ ਖੁੱਲਣ ਤਕ ਹਰ ਘੜੀ ਹਰ ਵੇਲੇ ਉਹ ਰੱਬ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰ-ਕਰਕੇ ਥੱਕ ਗਈ ਸੀ।

ਕੁਲਦੀਪ ਨੇ ਅੱਗੇ ਪੈਰ ਵਧਾ ਕੇ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਦੀ ਧੂੜ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਲਾਈ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਮਾਤਾ ਆ ਗਈ। ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਨੂੰ ਨਵਾਂ ਚਿੱਟਾ ਕੁੜਤਾ ਪਜਾਮਾ ਬੜਾ ਜੱਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਉਹ ਬਹੁਤ ਚੁੱਭਿਆ।

“ਆਹ ਹੁਣ ਨਵਾਂ ਜੋੜਾ ਪਾ ਕੇ ਨਾਨਕੇ ਜਾਣੈ?” ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਨੇ ਸਿਰ ਨਾ ਚੁੱਕਿਆ। ਮਾਤਾ ਨੇ ਅੱਗੇ ਹੋ ਕੇ ਜਦ ਮੋਢੇ ਨੂੰ ਹਲੂਣਾ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗਰਦਨ ਇਕ ਪਾਸੇ ਠਿੱਲ ਗਈ। ਮਾਤਾ ਕੰਬ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ। ਉਸਦੇ ਸਾਰੇ ਅੰਗ ਢਿੱਲੇ ਪੈ ਗਏ। ਅੱਖਾਂ ਟੱਡੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਕੁੱਝ ਪਲ ਇਵੇਂ ਹੀ ਬੀਤੇ। ਉਸ ਉਪਰੰਤ ਮਾਤਾ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਚੀਕ ਨਿਕਲੀ, “ਨੀ ਮੇਰਾ ਸੰਤ ਸਮਾਧੀ ਲੈ ਗਿਆ!”

ਬਾਹਰਲਾ ਸਾਰਾ ਇਕੱਠ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵਿਛ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਬਾਹਰੋਂ ਕੜਾਕ ਦੀ ਵਾਜ ਆਈ। ਸਾਰੇ ਬਾਹਰ ਨੱਠੇ। ਬੁੱਢਾ ਅੰਬ ਦਾ ਦਰੱਖਤ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦਾ ਹਾਣੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।

#ਵੇਦਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਲਾਂਬਾ
ਯਮੁਨਾਨਗਰ (ਹਰਿਆਣਾ)
੯੪੬੬੦੧੭੩੧੨

Language: Punjabi
150 Views
📢 Stay Updated with Sahityapedia!
Join our official announcements group on WhatsApp to receive all the major updates from Sahityapedia directly on your phone.

You may also like these posts

नीला ग्रह है बहुत ही खास
नीला ग्रह है बहुत ही खास
Buddha Prakash
दिखने वाली चीजें
दिखने वाली चीजें
Ragini Kumari
जन्मों का नाता
जन्मों का नाता
डॉ राजेंद्र सिंह स्वच्छंद
यूं आंखों से ओझल हो चली हो,
यूं आंखों से ओझल हो चली हो,
डॉ. शशांक शर्मा "रईस"
Middle class
Middle class
Deepali Kalra
बुरा वहम का रोग है.
बुरा वहम का रोग है.
RAMESH SHARMA
होती क्या है काया?
होती क्या है काया?
Nilesh Premyogi
मुक्तक
मुक्तक
अनिल कुमार गुप्ता 'अंजुम'
मधुमास
मधुमास
Namita Gupta
ॐ
सोलंकी प्रशांत (An Explorer Of Life)
आदत हैं हमें इस आदत के साथ जीने की
आदत हैं हमें इस आदत के साथ जीने की
Shinde Poonam
कजरी तीज
कजरी तीज
डॉ प्रवीण कुमार श्रीवास्तव, प्रेम
शांति से खाओ और खिलाओ
शांति से खाओ और खिलाओ
Umesh उमेश शुक्ल Shukla
"मुक्तक"
पंकज कुमार कर्ण
" can we take a time off from this busy world, just to relax
पूर्वार्थ
*
*" कोहरा"*
Shashi kala vyas
” शायद तु बेटी है ! “
” शायद तु बेटी है ! “
ज्योति
"प्रणय-डगर आमंत्रण देती,
*प्रणय प्रभात*
सौम्य शांतचित्त और गंभीर!
सौम्य शांतचित्त और गंभीर!
Jaikrishan Uniyal
एक सड़क जो जाती है संसद
एक सड़क जो जाती है संसद
डा. सूर्यनारायण पाण्डेय
धर्म-अधर्म (Dharma-Adharma)
धर्म-अधर्म (Dharma-Adharma)
Acharya Shilak Ram
बचपन मिलता दुबारा🙏
बचपन मिलता दुबारा🙏
तारकेश्‍वर प्रसाद तरुण
एक डॉक्टर की अंतर्वेदना
एक डॉक्टर की अंतर्वेदना
Dr Mukesh 'Aseemit'
मैं नारी हूं...!
मैं नारी हूं...!
singh kunwar sarvendra vikram
Holiday
Holiday
Dr. Vaishali Verma
आया तेरे दर पर बेटा माँ
आया तेरे दर पर बेटा माँ
Basant Bhagawan Roy
*Colours of Fall*
*Colours of Fall*
Veneeta Narula
पिया की आस (तीज दोहे)
पिया की आस (तीज दोहे)
अरशद रसूल बदायूंनी
परहेज बहुत करते है दौलतमंदो से मिलने में हम
परहेज बहुत करते है दौलतमंदो से मिलने में हम
शिव प्रताप लोधी
पंख कटे पांखी
पंख कटे पांखी
Suryakant Dwivedi
Loading...